traditie

Talrijke kiosken in Lecce die vroeger koffie mét lekkers serveerden

Net terug van een heerlijk verblijf in Puglia, Italië. Genieten van de zon, de heerlijke gerechten en de zoetigheden. En vooral van de koffiecultuur die mijlenver van het onze ligt. Bar binnengaan, koffie bestellen aan de toog, mini-tasje mét glaasje water erbij, snel rechtopstaand opdrinken, 50 Eurocent betalen en weg.

En ook in het buitenland heb ik oog voor de communicatiecampagnes die het straatbeeld sieren. En wel, ik kon het niet laten om van onderstaande kiosk in Lecce enkele foto’s te maken. Want dit is me een sterk staaltje foute communicatie.

communicatie

Een foute slogan voor de nieuwe invulling van de kiosken

‘The new buying experience’ staat op de groene kiosk geschreven. En wat blijkt, die oude kiosken waren voorheen kleine koffiebars  voor een korte koffiestop, een krant, een ijsje, … op weg naar het werk. Die kiosken zijn nu omgebouwd en staan vol met drankautomaten en snoepgoedautomaten. Om daar dan de term ‘the NEW buying experience’ op te plakken is totaal niet relevant. Het voelt fout. Het is géén vooruitgang, het is zelfs niet nieuw. Het is een economische realiteit, but be honest, nobody gets excited with the new buying experience. Iedereen weet dat het een traditie is die verloren ging en dat enkel het omhulsel bleef bestaan.

 

Indien ik een slogan voor zo’n omgebouwde kiosk  zou mogen bedenken, dan zou ik zeggen:

 ‘Luigi non è più qui ,  però i dolci ci sono’  

(= Luigi is hier niet meer, maar de zoetigheden zijn dat wel)

 

En ik stel voor om op elke kiosk een andere naam te vemelden, nl. de naam  van de persoon die de kiosk uitbaatte. Hier in mijn voorbeeld is dat Luigi. Een eerbetoon aan traditie gecombineerd met eerlijke communicatie. Voor minder ga ik niet.